Çocukken çok hastalanırdım ve Safranbolu memur evleri durağından otobüse atlayıp, Karabük Devlet Hastanesi’nin yolunu tutardık. Hastanede muayene işlemleri biter bitmez de eğer hava da güzelse ve kendimi de bir nebze iyi hissediyorsam hastaneden Yenişehir’e doğru yürüyüş yapardık. Yenişehir’in sokaklarında kuş sesleri eşliğinde boylu boyunca uzanan ağaçların altından geçerken hastalığımı unutur, etrafı seyreylemeye dalardım.  Güzergahın sonunda da saat kulesinin oradaki merdivenlerden iner, dolmuş duraklarına doğru Safranbolu’ya dönmek üzere yola koyulurduk.

Bu ritüel dışında Yenişehir benim için sinema demekti. Hayatımda sinemaya ilk kez Yenişehir’de gittim. İlk izlediğim film Bruce Willis’in başrolde oynadığı Altıncı His filmiydi ve altyazılıydı. Eee ilkler unutulmaz ne de olsa. Filmde yaş sınırı olduğunu ve filme girerken insanların garip bakışları eşliğinde filme girdiğimi hatırlar gibiyim. Eğer yedi yaşındaysanız sizin için hayat Altıncı His izlemek için fazla iddialıdır ne de olsa! Zaten sinemada tek film oynardı o hafta boyunca. Tek alternatif bir sonraki haftayı beklemekti. Gelecek program afişi ise George Clooney’in başrolde oynadığı “Nerdesin Be Birader?” filmi idi. Afiş gayet ilgi çekiciydi. RedKit’teki Daltonları anımsatan bir havası da vardı afişin. Ama ben aceleci olduğumdan bekleyemedim. Madem gelmişiz, o gün o filme girmemek de olmazdı tabii. Salonda yerimi alıp filmin başlamasını beklerken dikkatli dikkatli salonu incelediğimi hatırlıyorum. Her çocuk gibi sinema salonunun duvarlarına asılı kuş dekorları benim de ilgimi çekmişti. Film başladığında ben heceleye heceleye alt yazıyı okumaya çalışırken film arası vakti çoktan gelmişti bile. Hayatımda ilk nescafeyi de Altıncı His film arasında sinemanın kantininden içtiğim de çıkmaz aklımdan. Altyazılı korku filminin üzerine o mideye oturan sert kahve de günün tuzu ve biberi olmuştu. Allah’tan sinemanın koridorlarında gezerken gördüğüm duvarlarda asılı Ediz Hun ve Filiz Akın posterleri vardı da, içime biraz su serpilmişti.