1939 Eylül’de Karabük’e geldiğimizde fabrika tek bir telefon hattıyla ülkenin geri kalanına bağlıydı. Bu bağlantı, krank vasıtasıyla çalışan bir telefon ile yapılırdı. Ekli belge, Karabük şehrinin telefon vasıtasıyla memlekete bağlantısının 7/10/38 tarihinde gerçekleştiğini göstermektedir.

Babam 1927/31 yılları arasında İsveç’te elektronik bilimleri fakültesinden mezun olmuş ve Ericsson şirketinde staj yapmıştı. Fabrikanın ve Yenişehir’in telefon santrallerinin tasarımı ve inşası için yapılan çağrı buna bağlıydı. Bildiğim kadarıyla, ilk zorluklar nitelikli personel arayışı ve eğitimi ile ilgiliydi. Bu aşamadan sonra, Ericsson telefon santralleri Yönetimin izniyle sipariş edilmişti. Bu arada kazılar ve telefon hatlarının döşenmesi başlamıştı. İsveçli bir mühendis eşliğinde santrallar geldiğinde montajlarına başladı. Bu günmüş gibi hatırlıyorum halının üstünde oturan babamı ve İsveçli mühendisin İsveççe montaj çizimlerini tartışmalarını.

Zamanımda ilk Yenişehir telefon santralı eski sinemanın üstündeki pavyondaydı. İkinci fotoğrafta rahmetli babamın, benim ve kardeşimin gerisinde o pavyon görünmekte .Yenişehir telefon santraline bağlanan ve telefonu ile donatılan ilk ev bizimkiydi. Geceleri herhangi bir arıza için babamın emrinde her zaman bir servis arabası vardı. Ardından diğer evler de yeni tesise bağlandı. İkinci Dünya Savaşı patlak verdiğinde, tesisin çatısına bir alarm sireni konulmuştu.

Sadece bir kez üstümüzden iki Alman uçağı geçti. Zonguldak yakınlarında ikisinin de vurulduğunu duymuştuk. Bir kere trenle oraya gittiğimizde yanmış ölülerini görmüştük. O zamanlarda komünist hücrelerin sızma tehlikesi vardı. Bu konuyla ilgili tüm haberler telefon santralinden geçiyordu. Bunun için o günlerde babam çok gergindi. Bu gerçekler okulumuzu da etkilenmişti, isimlerini yayınlamak istemediğim iki ortaokul öğretmenin bir gecede ortadan kaybolduğunu görmüştük.